Rozdział szósty.

      Odetchnęła pełną piersią. Przewróciła się na plecy  i niczym rozleniwiony kociak przeciągnęła się wśród karminowej pościeli. Na oślep dłonią, znalazła telefon. Zacisnęła zimny przedmiot w dłoni i uniosła go nad głową. Ósma czterdzieści siedem. Przetarła oczy, po czym zrzuciła z siebie kołdrę. Układając bose stopy na zimnej, drewnianej podłodze, zimny dreszcz przebiegł po jej plecach. Nie było to najmilszym powitaniem na dzień dobry.

Wciąż siedząc na skraju miękkiego materaca omiotła wzrokiem pokój. Ubrania rozrzucone na fotelu, torba wraz z baletkami w kącie . Żółty kubek i szklana miseczka po sałatce owocowej na szklanym stoliku – pozostałości po wczorajszej, późnej kolacji.

No, no…

Zdałoby się trochę posprzątać, pomyślała i wstała. Wsunęła na stopy ciepłe kapcie i pierwsze co zrobiła, to odsłoniła okno, z nadzieją, że przywitają ją ciepłe promienie, które ogrzeją jej skórę. Niestety, przemyślenia były błędne. Szare, postrzępione chmury zakryły błękitne niebo wraz ze słońcem. Wydawały się też być ociężałe i złowrogie. Nad gruntem unosiła się gęsta mgła, która najwidoczniej nie miała zamiaru za szybko ustąpić dzisiejszego dnia.  Powietrze było wilgotne. Niewykluczone było, że w nocy padało.

- Och – jęknęła z niezadowoleniem wpatrzona w ogród rozchodzący się za domem. Kolorowe kwiaty czy soczyście zielona trwa nie dawały rady z przygnębiającą szarością. Ponura aura i melancholia roztaczały się dookoła zarażając wszystkich chandrą.

Odwróciła się na pięcie. Podeszła do stolika obok, z którego wzięła brudne naczynia i zeszła donna dół.

W całym domu panowała martwa cisza. Oznaczało to, że ojciec jeszcze śpi, albo że wcześnie pojechał do pracy. No nic. Włożyła kubek i miseczkę do zmywarki, po czym z górnej szafki wyciągnęła czyste naczynie. Brzdęk uderzających czekoladowych kulek o ścianki miseczki rozszedł się cicho po pomieszczeniu. Złapała kilka płatków, po czym wrzuciła je prosto do ust, chrupiąc. Z lodówki wyciągnęła kartonik z mlekiem i wypełniła nim naczynie do połowy.

Siedząc na jednym z wysokich krzeseł w kuchni, w totalnej ciszy i spokoju, jadła śniadanie. Musiała przyznać, że panująca wokół niej atmosfera zaczyna być denerwująca. Nie wyobrażała sobie przesiedzieć tutaj całego dnia. Na dodatek w takiej ciszy. Kto wie, może Travis wymyśli coś na dzisiejszy wieczór? Uśmiechnęła się pod nosem na ostatnie wspomnienia.

Kto by przypuszczał, że ten spokojny chłopak w rozwalonych conversach i szkicownikiem pod pachą, na którego wpadła, lubował się w nielegalnych wyścigach. Na dodatek, pośród znajomych był w tym mistrzem. Był najlepszy. Numerem jeden. Zastanawiało ją jedynie, dlaczego zabrał ją tam zeszłego wieczoru? Nie bał się, że mogłaby komuś o tym powiedzieć?  Czy w ogóle ktokolwiek uwierzyłby jej?

Kolejna łyżka płatków z mlekiem powędrowała do jej ust.

- Dzień dobry. – Usłyszała męski, zaspany głos za sobą i odwróciła się.

- Hej, tato – uśmiechnęła się ciepło. – Jak się spało?

- Nie najgorzej. A tobie? – spytał włączając ekspres do kawy, następnie wyciągnął kubek. – Poza tym, późno wczoraj wróciłaś.

Dziewczyna spuściła delikatnie głowę w dół, kryjąc zakłopotanie. Nie chciała mówić prawdy, bo jakby to brzmiało: „Ach, bo wiesz. Byłam wczoraj z Travisem na nielegalnych wyścigach za miastem. Było fajnie i zamierzam jechać na kolejne.”? Nie chciała nawet myśleć co mógłby zrobić jej ojciec. Na samą myśl, że mógłby j e j coś zrobić, skręcało ją w żołądku. Jednak na bank wiedziała, że kubek pełen gorącej kawy wylądowałby na płytkach roztrzaskując się na drobne kawałki. Ale co tam kubek, ona miałaby gorzej. O wiele gorzej.

- A… no, bo ten… byłam wczoraj w tej szkole baletowej, o której ci wcześniej mówiłam. Poznałam tam Marthe, która pokazała mi szkołę, a później zaprosiła mnie do siebie i… eee… trochę się zasiedziałam – wydukała, po czym włożyła do buzi napełnioną łyżkę. Musiała przyznać, że kłamcą była marnym.

Haha, ale wymyśliłaś. Brawo!, zaśmiał się głosik.

Oby tylko podziałało.  

Spojrzała na ojca opierającego się bokiem o ciemny blat. Pokiwał jedynie głową. Nie zadawał zbędnych pytań, po których mógłby się zorientować, że jego córka coś ukrywa.

- Wszystko okej? – spytała dość cicho, przerywając milczenie, które nastała. Bacznie obserwowała mężczyznę. Dopiero teraz zauważyła, że coś go trapi. Jego ciemnobrązowe brwi były ściągnięte, a pomiędzy nimi widoczna była jedna zmarszczka. Nie był do końca sobą. Może dlatego też połknął głupią historyjkę wymyślona na poczekaniu? Ba, napewno. 
- Tak, tak – odparł szybko.

- Tak? To dlaczego właśnie posoliłeś sobie kawę? – spytała, chcąc zamaskować swoje rozbawienie.

Anthony spojrzał na córkę spod zmarszczonych brwi, po czym zbliżył wargi do ciemnego kubka. Upił niewielki łyk ciepłego napoju, który zaraz potem znalazł się w zlewie. Dziewczyna zachichotała krótko.

- A więc? – Nalega dalej. – Problemy w firmie? Charlotte?  

- Charlotte – westchnął, zajmując jedno z krzeseł naprzeciwko Evelyn, która mrużyła oczy.

- Pokłóciliście się?  - spytała niepewnie. Nie chciała być namolna, ale jednak ciekawość brała nad nią górę 

- Nie, nie – zaprzeczył szybko, dodając. – Chciałbym coś zrobić, ale… boję się jej reakcji. Boję się, że przez to może się coś między nami zmienić, a nie chcę tego. Zależy mi na niej. Ta kobieta zawróciła mi w głowie pierwszego dnia, jak tylko ją poznałem. To… to było jak grom z jasnego nieba… - Urwał, po czym spojrzał na córkę.

Evy siedziała z wybałuszonymi oczyma i analizowała w głowie każde wypowiedziane słowo. Domyślała się co jej ojciec miał w planach. Polubiła bardzo Charlotte już pierwszego dnia na kolacji. Uważała ją za niesamowitą kobietę, która rozsiewała wokół siebie magiczną i zawsze pogodną  aurę. Była zawsze pełna optymizmu i wigoru. Zawsze uśmiechniętą i skora do żartów. Nie dało się jej nie lubić.

- Chcesz… chcesz jej się oświadczyć? - spytała cicho, wciąż pełna zaskoczenia. 

- Tak.

- W takim razie nie zwlekaj. Jestem pewna, że się zgodzi. – Uśmiechnęła się pokrzepiająco, poklepując ojca po ramieniu. – A jeśli nie, nie wie co traci. - Puściła w kierunku mężczyzny oczko, a perlisty uśmiech zagościł na jej rumianej twarzy.

      Ciemnowłosa dziewczyna stała przed potężnym lustrem w swoim pokoju i, jak co dzień, ćwiczyła. Poświęcała temu co najmniej trzy godziny. Zdarzało się, że trwało to znacznie dłużej, gdy nie miała co ze sobą zrobić. Można było powiedzieć, że poświęcała baletowi każdą wolną chwilę, gdyż chciała wypaść jak najlepiej. Chciała dostać się do szkoły panny Truxillo. Chciała występować w sztukach wystawianych w szkolnej sali. Marzyła nawet o tym, by grać główne role. Ale by to nastąpiło, trzeba było najpierw dostać się do Rambert School of Ballet and Contemporary Dance.

Wspinając się na czubki bladoróżowych baletek, spojrzała na swoje odbicie. Nie miała problemów z długimi próbami przed naborem. Dzień przesłuchania w szkole baletowej miał nadejść lada dzień. Nie chciała zrobić z siebie niemałego pośmiewiska. Wiedziała, że rywalizacja będzie zawzięta. Wszyscy zapisani chcieliby się dostać, ale wolnych miejsc było t y l k o dziesięć. T y l k o  d z i e s i ę ć osób dostanie się do szkoły, będzie mogła spełniać swoje marzenia i uczyć się pod czujnym okiem Francuski - Joséphine Truxillo.

Dźwięk dzwonka do drzwi rozbrzmiał w całym domu. Evelyn opadła płasko na drewniana podłogę. Nie spiesząc się, zeszła na dół i otworzyła drzwi.

- Hej – powiedziała niska blondynka wchodząc do środka i witając się z Evy delikatnym buziakiem w policzek.

- Cześć, Viv. – Zamknęła drzwi z powrotem i zwróciła się do gościa. Viviene lustrowała brunetkę od góry do dołu,  a na jej porcelanowej twarzyczce chwilowo zawitało zdziwienie. – O co chodzi? – spytała, widząc niemrawą minę przyjaciółki.

- Nie wiedziałam, że interesujesz się baletem.

- Bo nikomu o tym nie mówiłam. I nie chcę też, żeby wiedzieli o tym wszyscy.

Blondwłosa przytaknęła głową, wykonując ręką gest przekręcania kluczyka w kłódce, której rolę odgrywały malinowe wargi. Evelyn zaśmiała się melodyjnie.

- Ale teraz ściągniesz baletki i włożysz jakieś wygodniejsze buty, bo idziesz ze mną. – Wyszczerzyła swoje mlecznobiałe zęby i skrzyżowała ręce pod biustem.

- Dokąd?

- Zabieram cię za wycieczkę rowerową – powiedziała, po czym klasnęła w dłonie na co Evelyn skrzywiła się nieznacznie.

- Och, nie rób takich min – jęknęła zwieszając dłonie wzdłuż ciała.

- Ale… nie jeździłam na rowerze od wieków.

- To właśnie masz okazję, żeby sobie przypomnieć jak jeździ się na rowerze.

- Czy to jest konieczne? Poza tym zapowiadali na dzisiaj deszcze. – Szukała wymówek, aby tylko nie zostać wyciągnięta na zewnątrz.

- Z cukru nie jest, nie rozpuścisz się. A teraz śmigaj przebrać się. Ja tu poczekam na ciebie.

Evy weszła na kilka pierwszych stopni brązowych schodów i odwróciła się do blondynki.

- A, i nie wiem czy jest tu jakiś rower.

Viv posłała jej mordercze spojrzenie. Uniosła rękę, po czym wskazała nią schody.

- Jasne – mruknęła pod nosem, po czym powlekła nogami do pokoju.  

Nie planowała ubierać się na sportowo. Nie miała też najmniejszej ochoty wybierać się na przejażdżkę rowerową. Nie w taką pogodę. Była otwarta na inne propozycje przyjaciółki, ale musiała wybrać tą. Westchnęła ciężko. Wyciągnęła z szafy jeansowe rurki, beżowy T-shirt z nadrukiem, czerwoną bluzę i adidasy z Nike. Włosy spięła w luźny kucyk, po czym zeszła na dół, gdzie czekała na nią Viv.

Blondwłosa przywitała ją szerokim uśmiechem.

- Idziemy? – spytała Viviene, kierując się w stronę drzwi i otwierając je lekko.   

- Taa – wymamrotała niezadowolona z pomysłu wycieczki.

Znalezienie roweru nie zajęło dużo czasu. Zaraz po wejściu do garażu rzucał się prosto w oczy. Odetchnęła ciężko, na widok szukanego jednośladowego pojazdu. W przeciwieństwie do blondynki, nie była zadowolona z tak szybkich wyników szukania.

Wyprowadziła swój jasno niebieski rower poza posesję.

- Viv – jęknęła, mając odrobinę nadziei, że jej towarzyszka w końcu się ugnie. Ze odłożą rowery do garażu, tam gdzie ich miejscu, po czym zajmą się zupełnie czymś innym.

- Nie marudź. Jedziemy – zakomenderowała, po czym jednym susem znalazła się na sidełku swojego wściekle czerwonego roweru.

I co miała zrobić? Ślamazarnie poszła w ślady blondynki. Musiała przyznać, że po tak długiej przerwie w jeżdżeniu, nie szło jej wcale najgorzej. I kto by pomyślał, że przejażdżka będzie dla niej taką frajdą?

      - Hej, mamo! – Krzyk Viviene rozniósł się po domu Stylesów. Blondynka zrzuciła z siebie granatową bluzkę, po czym skocznym krokiem obeszła salon i kuchnię.  – Nie ma nikogo. Mama poszła na zakupy, a Harry siedzi pewnie u Zayna – powiedziała wracając na korytarz. – Hm… może pójdziemy do nich? – zaproponowała, i uśmiechnęła się lekko.

- Do kogo?

- Do chłopaków. Zayn mieszka niedaleko.

Evelyn zmarszczyła czoło. Kolejny pomysł, który uważała za beznadziejny. Choć ten należał do beznadziejnie beznadziejnych. Skręcało ją na samą myśl o spotkaniu z Mulatem. W dodatku w jego mieszkaniu, które rządziło się jego prawami. Po co miała tam w ogóle iść?

Nie udawaj, że się nie cieszy.

Znowu ty? I nie, nie cieszę się.   

Akurat, prychnął.

- No dobra, dzwoniłam do Harry’ego i faktycznie są u niego. Powiedziałam, że zaraz tam będziemy – odparła wsuwając telefon do kieszeni spodni.

Że co? Dzwoniła? Kiedy? Wybałuszyła oczy. Pytania obijały się wewnątrz jej głowy w poszukiwaniu jakiejkolwiek odpowiedzi. Jednak nie natrafiała na nic sensownego. Musiała przyznać, że „wyłączyła” się na moment, ale nie mogło to trwać aż tak długo, że dziewczyna mogłaby odbyć z kimś rozmowę telefoniczną. Nie było to być możliwe. Raczej nie…

      Tak jak mówiła Viviene, Zayn mieszkał niedaleko. Po niespełna piętnastu minutach doszły na miejsce. Teraz obie stały przed dużym, białym i gustownym budynkiem. Bez słowa wkroczyły na posesję Malika. Wdrapały się po kilku stopniach, po czym towarzyszka brunetki nacisnęła mosiężną klamkę i weszły do przestronnego, nowoczesnego i pełnego uroku mieszkania. Od razu spodobało jej się to otoczenie. Wczuwała się w jego niezwykły i magiczny klimat.

- Witaj w czterech kątach Zayna – powiedział Harry, który zaraz podszedł do Evelyn i uściskał mocno. Poczuła jego lekkie perfumy, które koiły jej zmysły.

- Cześć, Harry. - Odwzajemniła uścisk chłopaka, uśmiechając się przy tym subtelnie i rozglądając się dookoła.  – Ale tu jest wspaniale – szepnęła nie mogąc oderwać oczu od otaczających ją jasnych ścian.

- Tak, wiem. – Usłyszała czyjś głos, dochodzący z wejścia, które zapewne prowadziło do przestronnego salonu. Zwróciła w tym kierunku wzrok i ujrzała Zayna, podpierającego się o ścianę. Ubrany był w ciemne jeansy i białą koszulkę z bordowym nadrukiem. Co chwile posyłał w jej stronę zawadiackie i pełne uroku uśmiechy. Były takie niewinne, a zrazem pełne pożądliwości i plączące myśli. Nie wiedziała co w tej chwili ma o tym wszystkim sądzić. Ale wolała po prostu nie zastanawiać się nad niczym i oddać wydarzenia w złote ręce losu.  

- Nieźle się urządziłeś – powiedziała kąśliwie mijając go w przejściu i obdarowując krótkim spojrzeniem.

Po wejściu do ogromnego pomieszczenia przywitała się z resztą zespołu, po czym opadła na jasną kanapę. W oddali słychać było lekką i kołyszącą muzykę. Niezwykła melodia otulała wszystko dookoła. Zayn przysiadł tuż obok ciemnowłosej dziewczyny, co pewien czas obrzucając ją krótkim spojrzeniem. Po co to robił? Jeśli chciał ją wyprowadzić z równowagi, to musiała przyznać, że powoli dopinał swego.

Niepewnie zerknęła w czekoladowe tęczówki Mulata. Były takie słodkie a zarazem pełne tajemnic i sekretów. Takie, do których chciałoby się porostu dotrzeć i zagłębić w jego wnętrze… Nie odkryty ocean, zakazane, ciemne i kuszące zakamarki uczuć.
Ona i chłopak byli całkiem innymi charakterami. On porywczy, szalony i żyjący wyłącznie przyjemnościami. Ona – nieco zagubiona, samotna ze sporą garścią myśli. Dwa odmienne charaktery, czarny i biały, różnorodne i diametralne światy…
Nigdy nie spodziewała się, że będą umieli się jakkolwiek porozumieć. I miała rację.

Po chwili tuż obok znaleźli się pozostali członkowie ‘imprezy”. Niall dzielnie trzymał ogromną miskę chipsów, a Liam i Louis ustawiali szklanki z napojem.
Rozmawiali, śmiali się i żartowali jakby znali się od małego dziecka i wspólnie przeżywali kolorowe przygody…
Nagle rozległy się przerażające grzmoty. W całym pomieszczeniu zgasło światło. Zapanowała głucha ciemność. Evelyn usłyszała odgłos tłukącego się szkła. Niespodziewanie, złapała czyjąś rękę i mocno ją uścisnęła…ze strachu.

_

I za nami rozdział szósty; z lekkim opóźnieniem, ale jest. Osobiście jestem z niego zadowolona (chyba po raz pierwszy), ale czekam też na Wasze szczere opinie. :-)  

Nie wiem kiedy ukarze się następna część. Rozpoczął się rok szkolny, klasa maturalna i full nauki przede mną. -.- Będę starać się aby dodawać nowe rozdziały, góra, co dwa tygodnie. Ale to się jeszcze zobaczy. Ech, czy tylko mi się nie chce iść do szkoły? Jak pomyślę sobie o tym całym zakuwaniu, pracach domowych, kartkówkach, to skręca mnie w żołądku. Serio. Chciałabym cofnąć się do pierwszej liceum. Dobra, nie marudzę już. 

I jeszcze jedno. Zgłosiłam swoje opowiadanie do konkursu na "Opowiadanie Września". Dlatego jeśli mogłybyście oddawać głosy na mojego bloga na http://stories--about-1d.blogspot.com/ to byłabym Wam bardzo, ale to bardzo wdzięczna! Mój numer to 13. :-) Z góry dziękuję. x