Rozdział piąty.

      Rzuciła brązową torbę na łóżko, podeszła do balkonowych drzwi i otworzyła je na oścież. Do pokoju zaczęło napływać ciepłe, wilgotne powietrze przesączone zapachem deszczu. Napełniła nim płuca, po czym spokojnie i powoli wypuściła je z powrotem na zewnątrz. Zgrabnie odwróciła się na pięcie i w poprzek położyła się na łóżku. Przymknęła na moment powieki. Leżąc, próbowała wyrzucić z głowy dzisiejsze spotkanie w parku. Żałowała też, że w ich świecie nie istnieją żadne eliksiry zapomnienia, które w znacznej mierze pomogłoby jej w tym momencie. Jednak zdawała sobie sprawę, że takie mikstury wymazywałyby z pamięci ostatnie kilka godzin. Łącznie ze spotkaniem z Travisem.

Z na wpół przymkniętymi oczami wpatrywała się biały sufit. W jej głowie nadal kłębiły się myśli związane z Malikiem. Po krótkiej chwili doszła jednak do wniosku, że nie mogłaby spożyć, żadnego preparatu wymazującego pamięć, bo wtedy przepadłoby c a ł e spotkanie w parku. Zapomniałaby o dziwnym acz miłym uczuciu, które zagościło, gdy brunet  po raz pierwszy złapał jej dłoń. Dziwnym, ale przyjemnym cieple, które w ułamku sekundy zawładnęło jej ciałem. Jego ciepłym oddechu, który pieścił jej skórę. Niezwykłych brązowych oczach, pod których wpływem miękły jej nogi.

Zejdź na ziemię – odezwał się cichy, ale znajomy jej już głos.

Cicha melodia zaczęła wydobywać się z wnętrza torby. Evelyn wyszukała iPhone’a, a widząc na wyświetlaczu dobrze znajome jej imię, uśmiechnęła się i bez wahania odebrała połączenie.

- Tym razem dotrzymałem obietnicy.

Po drugiej stronie rozbrzmiał męski ton głosu, w którym wyraźnie pobrzmiewały nutki zadowolenia.

- A może jakieś „Cześć, Evy. Jak się masz?”, jak myślisz? – Zaśmiała się do telefonu.

- Następnym razem. Hm… jesteś zajęta?

Dźwięk głosu Travisa przybrał niepewną barwę.

- Nie, nie. Tata zapewne będzie siedział do późna w biurze, więc nie mam nic do robienia.

- Podaj mi adres i będę za około pól godziny, okej?

Brunetka uśmiechnęła się do siebie na słowa chłopaka, po czym płynnie wyrecytowała do słuchawki nazwę ulicy i numer domu.

Po zakończeniu rozmowy, ponownie wrzuciła telefon do torby. Gwałtownie poderwała się z łóżka i podeszła do lustra dokonując niewielkich poprawek w swoim wyglądzie, jeśli było to konieczne. I oczywiście, potrzebna była zmiana ubioru. Nadchodząca noc nie zapowiadała się na ciepłą, a zdradzało to coraz chłodniejsze powietrze wpadające do pomieszczenia. Zrobiła kilka kroków, po czym znalazła się na wprost szafy. Wyciągnęła z niej parę ciemnych jeansów, jasno żółty top na grubych ramiączkach i czarny sweterek. Na stopy wsunęła czarne tenisówki i teraz co jedynie jej pozostało to czekać na Travisa.    

  

      Słońce, które wyjrzało na kilka minut, zdążyło zniknąć tak szybko jak się tylko pojawiło. Chowając się za horyzont zabrało ze sobą pomarańczowe, niebieskie i czerwone poświaty, którymi malowało nieboskłon. Teraz niebo spowiła granatowa barwa, a gdzie nie gdzie można było dostrzec małe, migoczące punkciki. Dzisiejsza noc nie należała do najcieplejszych. Chłodne powietrze, w którym nadal można było wyczuć wilgoć, wydawało się być ociężałe. Wpadało ono do wnętrza pojazdu i muskało twarz zielonookiej dziewczyny.   

- Dokąd jedziemy? – spytała niepewnym głosem wpatrzona w szosę, którą mknął czerwony samochód chłopaka.

Od popołudniowego spotkania nic się w nim nie zmieniło. A przynajmniej nic nie wpadło w oczy Evelyn.

Dziewczyna, z lekkimi obawami, siedziała na skórzanym fotelu, kurczowo przyciskając do siebie torbę. Zastanawiała się dokąd zmierzają. Wiedziała już, że nie będzie to żadne miejsce w Londynie, bo nadal tętniące życiem miasto zostało kilka kilometrów za nimi.

- Boisz się? – odpowiedział pytaniem na pytanie, kątem oka zerkając na towarzyszkę.

- Eee.. nie – odpowiedziała, choć wyczuła jak jej głos zadrżał. Miała tylko nadzieję, że nie wyczuł tego.

- To dlaczego ściskasz torebkę? – spytał rozbawiony spoglądając na nią. - Zobaczysz. Zaraz będziemy na miejscu – dodał, dociskając pedał gazu.

Nie minęło dziesięć minut, a auto stanęło. Dźwięk rozpinającego pasa rozbrzmiał w wnętrzu pojazdu i chłopak wysiadł. Evy niewiele  myśląc poszła w jego ślady. Zamykając drzwi, rozejrzała się dookoła. Kilka metrów od szerokiej ulicy, którą nie przejeżdżały żadne samochody, znajdował się ogromny plac ze starą  fabryką. Powybijane okna i obdrapane ściany świadczyły, iż budynek już od dawna nie jest w niczyjim posiadaniu. Trzeba było też przyznać, że o tej porze wyglądał dość strasznie.

Ciemnowłosa przełknęła głośno ślinę.   

- Gdzie… gdzie my jesteśmy?  

- Poza miastem – odpowiedział opierając się o maskę auta.

- Jakbym nie zauważyła – mruknęła i wywróciła oczami podziwiając oświetlony Londyn, który zostawili daleko w tyle. Słysząc dźwięk nadjeżdżającego samochodu zwróciła się za siebie. – Travis…

Zaczęła niepewnie gdy jej oczom ukazało się około dziesięciu sportowych aut w różnych kolorach. Z każdego zaczęli wysiadać chłopacy mniej więcej w wieku jej towarzysza. Prócz nich znalazło się też kilka dziewczyn.

Evelyn z ciekawością przyglądała się kolejnym osobom, które przybijały piątkę z brunetem, zastanawiając się o co chodzi. Po co została tu przywieziona?    

- O, stary, już myślałem, że zrezygnowałeś z wyścigów – powiedział wysoki chłopak ubrany w bagginsy i bluzę, która wydawała się być za duża o kilka rozmiarów. Podszedł pewnym krokiem do Travisa, po czym uścisnął go.

Wyścigów?! – krzyknęła w myślach otwierając szerzej oczy.

Dziewczyna cofnęła się minimalnie kręcąc głową na boki z niedowierzaniem. Lustrowała spojrzeniem sportowe samochody rozstawione na placu, a później ich kierowców. Na ostatniego spojrzała Travisa, które właśnie roześmiał się perliście do kompana.

Teraz wszystko zaczynało układać się w spójną całość. Nie odzywał się wcześniej i to jego wieczne zmęczenie, które nie było do końca wywołane nauką. Odetchnęła głęboko.

Obserwowała ich jeszcze chwilę, po czym chłopak z warkoczykami na głowie odszedł.

- Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.  

- Wyścigi? Serio? – spytała przez zaciśnięte zęby patrząc spod wachlarza czarnych rzęs na chłopaka. – A policja? Oni…

- Spokojnie – przerwał jej rozbawiony jej obawami. – Policja rzadko tu zagląda.

- Oczywiście – powiedziała, choć jego słowa w ogóle nie pocieszały brunetki. – Od jak dawna… ty… no… eee… - Gubiła się w własnych słowach. Nie wiedziała jak zapytać go o jego dość nietypowe hobby.

Chłopak zaśmiał się krótko i wysunął jedną dłoń z kieszeni spodni. Delikatnie podrapał się po policzku, na którym można było dostrzec lekki zarost.

- Jakieś cztery lata…

Kiwnęła głową na znak, że przyswoiła sobie jego słowa.

- Ej, Travis! - Mocny, męski głos rozniósł się w ciężkim powietrzu i gwałtownie przerwał ciszę, która zapadła między nimi.

- Zostajesz tu czy może jedziesz ze mną? – spytał uśmiechając się szelmowsko powoli kierując się do pojazdu.

Ciemnowłosa wstrzymała oddech zaskoczona jego pytaniem. Bała się. Nie miała najmniejszej ochoty siedzieć w rozpędzonym samochodzie i modląc się o to, by wysiadła z niego cała i zdrowa. Skrzywiła się delikatnie, ale nie trwało to długo. Uśmiechnęła się mimowolnie unosząc przy tym zaciśnięte dłonie ku górze mówiąc:

- Trzymam kciuki.

Skinął głową i wsiadł do środka.

Zmarszczyła czoło myśląc czy podjęła dobrą decyzję. Nagle poczuła chęć znalezienia się a aucie razem z chłopakiem i zasmakowania adrenaliny. Zagryzła dolną wargę, po czym karcąc siebie samą w myślach, pędem puściła się w stronę czarnego samochodu.

- Nie pytaj – odparła napotykając spojrzeniem zaskoczony wyraz twarzy ciemnowłosego chłopaka i zacisnęła dłonie na pasie bezpieczeństwa.

Zaśmiał się gardłowo przenosząc wzrok na tor.

Obserwowała każdy jego kolejny ruch. Widziała jak delikatnie przechyla głowę na bok, po czym pełen skupienia lustruje pochłoniętą w mroku drogę. Układa dłonie na kierownicy i zaciska je mocno… Zamrugała kilkakrotnie słysząc jak smolisty Mercedes zawarczał, jak dzika bestia gotowa do skoku na swoją ofiarę.

I stało się. Samochody ruszyły w zawrotnym tempie pokonując metry skąpanej w mroku trasy. Brunetka z niedowierzaniem patrzyła jak niemalże wszystkie pojazdy kolejno wyprzedzają ich, a chłopak nic  sobie z tego nie robił. Tylko dlaczego? Czy w wyścigach nie panuje zasada „kto pierwszy ten lepszy”? A może te wyścigi się na tym nie opierały? Nie. Gdyby tak było to auta poruszałyby się w żółwim tempie.

Czuła jak adrenalina wygodnie ulokowała się w jej kończynach, tułowiu. Czuła ją w każdej komórce swojego ciała. Zachowywała się jak obcy próbujący omamić jej całe ciało. Czy na tym właśnie polegała jej rola?

 W uszach szumiały jej odgłosy stuningowanych aut i piski opon. Evy spojrzała w tył. Widząc samochód siedzący im na ogonie, niewiele myśląc krzyknęła:

- Jedź! Jedź! Dogania nas!

Komendy powtarzały się kilkakrotnie. Travis, wciąż pochłonięty swoją chwilową pracą, odpowiadał na nie jedynie szerokim uśmiechem.

Widząc w oddali oświetlone słupki, domyśliła się, że właśnie tam znajduje się meta. Zliczyła szybko samochody pędzące przed nimi. Trzy. Spojrzała na Travisa i dostrzegła jak na jego twarzy maluje się figlarny uśmiech. Nie krzyczała, bo wiedziała, że chłopak i tak nie ma zamiaru przyspieszyć. Skoro czwarte miejsce miało go usatysfakcjonować, to okej. Wedle uznania.

Czarne, sportowe auto zaczęło zgrabnie wymijać pędzące przed nim pojazdy zostawiając je daleko w tyle. Do linii mety zostały niespełna metry, których pokonanie nie sprawiło najmniejszego problemu. Krzyki zebranych ludzi wypełniły powietrze, gdy samochód Travisa jako pierwszy ukończył wyścig. Silnik zgasł, a auto zostało oblężone przez jego znajomych.

Evelyn z lekko rozwartymi ustami siedziała wciśnięta w skórzany fotel nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie się stało. Ocknęła się po upływie kilku sekund. Rozluźniła uściski, uświadamiając sobie, że nie był to najlepszy pomysł. Nieprzyjemny ból wtargnął w jej dłonie. Jednak nie zwracała na niego większej uwagi.  Teraz jej największą uwagę skupiał chłopak siedzący za kierownicą.

- Chyba nie myślisz, że czwarte miejsce uszczęśliwiłoby mnie, hm? – spytał zanosząc się krótkim śmiechem.

- Czyli, że to wszystko było zaplanowane? -  odpowiedziała pytaniem na pytanie, nadal nie mogąc dojść do siebie.

- Dokładnie tak.

- Faceci – mruknęła wywracając oczyma i wyszła z auta.

Przez następne minuty starała trzymać się raczej na boku. Znajomi Travisa nie należeli do osób w jej typie, którzy byli właśnie w momencie oblewania udanego rajdu litrami piwa i palenia papierosów, których szarawy dym unosił się do góry. Obserwowała to z lekkim niesmakiem. Niechętnie podpatrywała też dziewczyny w kusych spodenkach, krótkich skórzanych kurtkach i wysokich butach, które mizdrzyły się do chłopaków. Choć musiała przyznać, że wszystkie miały zniewalającą urodę, której mogła im jedynie pozazdrościć. Odwróciła spojrzenie w kierunku miasta.

Rozświetlone budynki wznosiły się na tle granatowego nieboskłonu. Omiotła wzrokiem Big Bena i London Eye, a w jej głowie pojawił się ni stąd ni zowąd obraz Zayna. Zawadiacki uśmiech i oczy pełne blasku przyprawiały o porcję nowych dreszczy. Przyjemnych ciarek, które rozeszły się po jej wnętrzu i oblały go przyjemnym ciepłem. Kąciki jej lekko opierzchniętych warg uniosły się.

Serio? – spytał zjadliwie głosik w jej głowie. – Znowu on?

Prosił cię ktoś o komentarz?

Nie. Ale przyznaj, że ten typek wpadł ci w oko.

Nie! – zaprotestowała pospiesznie.

Kogo jak kogo, ale mnie nie oszukasz. Nie uda ci się to, Evelyn.

Zjeżdżaj! Idź gnębić kogoś innego.  

Odetchnęła zadowolona, gdy tylko cisza ponownie zagościła w jej głowie. Spojrzała jeszcze raz na rozświetloną metropolię. Tym razem wspomnienia z parku i Mulata odsunęła na koniec głowy. Zagoniła je w kąt i odgrodziła grubym murem mając nadzieję, że pozostaną tam tak długo jak będzie chciała.

Myślisz, że to coś da?

Warknęła przez zaciśnięte zęby, po czym pospiesznie wstała i skierowała się w kierunku Travisa. Nie wiedziała miało jej to dać. Uwolnienie od natrętnego głosu w jej głowie? Ale jak długo miałoby to trwać? Pięć minut? Dwadzieścia? Godzinę?

Mimowolnie uśmiechnęła się na widok wysokiego bruneta, który wartkim krokiem podążał do niej. Złapał ją za rękę i zaczął prowadzić w stronę samochodu.

- Wsiadaj. Szybko – zakomenderował, po czym sam zajął miejsce za kierownicą. Odpalił silnik i z piskiem opon ruszył z placu.  

- Co się stało?

- Gliny – odparł sucho pociskając pedał gazu.

Evelyn otworzyła szeroko oczy i wcisnęła się w skórzany fotel. Nic nie mówiła. Przez całą powrotną podróż w środku Mercedesa panowała martwa cisza. Nie pytała skąd policja mogła wziąć informacje o tym, że poza miastem miały w ogóle nielegalne rajdy. Kto mógłby w ogóle im o tym powiedzieć. Zerknęła na Travisa, który delikatnie zaczął dociskać hamulec, gdy wjeżdżali do miasta.

Droga do domu trwała krócej niż można było się spodziewać. A może wydawało jej się tylko? W każdym bądź razie wiedziała, że chłopak chciał jak najszybciej zawieźć ją do domu, gdzie była bezpieczna. Nie chciał by miała do czynienia z policją tylko z jego własnej głupoty. A tym bardziej narażać jej na niebezpieczeństwo. Nie chciała myśleć co zrobiłby jej ojciec, gdyby dowiedział się, że była na nielegalnych wyścigach. A co najgorsze siedziała w rozpędzonym aucie, które przecież w każdej chwili mogło wypaść poza tor. Co wtedy?

Wzdrygnęła się lekko.

Spojrzała przez szybę na biały, oświetlony dom.

- Jesteśmy na miejscu. – Cichy, lekko zachrypły głos chłopaka przedarł ciszę. – Przepraszam, że w ogóle cię tam zabrałem. Nie był to chyba najlepszy pomysł.

- Nie żartuj. Było… ciekawie – zaśmiała się pod nosem. – Kiedy następne? – spytała już bardziej w żartach niż na poważnie.

Zaśmiał się.

- Nie wiem, ale jak będę coś wiedział, dam ci znać. A, i nie zapomnij o zatyczkach do uszu dla mnie. – Parsknął śmiechem na widok oburzonej dziewczyny.

- Da się zrobić – zapewniła go. Odwróciła głowę w stronę drzwi i ułożyła dłoń na klamce. – Dobranoc.

- Dobranoc – odpowiedział pochylając się delikatnie nad jej filigranową osobą i składając na jej rumianym policzku delikatny pocałunek.

Uśmiechnęła się jedynie i wyszła z samochodu.

Wciąż z delikatnym łukiem na twarzy, weszła do domu w głowie układając słowa, które powie ojcu, gdy ten zapyta się gdzie była tak długo. Nie  chciała go okłamywać, ale nie mogła powiedzieć mu też prawdy. 

_

I tak jak obiecałam, rozdział piąty zaraz po powrocie do Polski - i jest. :) Przyznam, że łatwo nie było, ale obiecałam. Dlatego też nie bijcie mnie za słabą końcówkę, ale pisałam ją na resztkach trzeźwego rozumowania w samolocie. Prócz niej reszta jest całkiem, całkiem. Chyba. :) 

Następna część myślę, że pojawi się za tydzień. Chyba, że nagle wena mnie opuści i nie będę mogła dokończyć kolejnego odcinka. Ale mam nadzieję, że tak nie będzie. x