Rozdział trzeci cz. II.

      - Evelyn, Evelyn.. – Powtarzał jej imię pod nosem brunet z burzą loczków na głowie. Kojarzyła go ze zdjęć na tablicy Viv. Nie był to nikt inny jak Harry, jej brat. – Wiem. – klasnął w  dłonie zadowolony i zaczął kontynuować. – Jesteś córką Anthony’ego. Ja jestem Harry. – Chłopak jak oparzony zerwał się z wysokiego krzesła i podszedł do dziewczyny, która lekko przestraszona zrobiła krok w tył. 

- Płochliwa jakaś.  – mruknął jeden z chłopaków, opierający się o szafkę. Jego ciemna karnacja zdradzała, że nie był tylko z pochodzenia Brytyjczykiem.  Ciemne włosy były w artystycznym nieładzie, a na twarzy można było dostrzec niewielki zarost. Ubrany był w jasne spodnie z krokiem pałętającym się nieco niżej niż powinien być i ciemną koszulkę. Chłopak jeszcze przez chwilę stał wpatrzony w nowo przybyłą dziewczynę, po czym ruszył do salonu.

- Wybacz za niego. Od dwóch dni miewa humorki i nie możemy się z nim dogadać. – Ciszę, która na krótszą metę wypełniła kuchnię, przerwał chłopak ubrany w czerwone spodnie z lekko podwiniętymi nogawkami i koszulce w biało – granatowe paski. – Jestem Louis. – dodał po chwili delikatnie ściskając drobną dłoń Evelyn i uśmiechając przy tym sympatycznie.

- Albo krótko mówiąc, dostał okres. – Swoje trzy grosze tym razem wtrącił blondyn w czerwonej koszulce polo i jasnych spodniach. Chłopak siedział na jasnym blacie mebli i zajadał się kanapką z kremem czekoladowym. 

- Niall, nie mówi się z pełną buzią. Trochę kultury przy gościu. – skarcił go chłopak siedzący obok Louisa. – Ja jestem Liam. Ale to już pewnie wiesz, Viviene już zapewne zdążyła ci o nas dużo opowiedzieć. – Uśmiechnął się przyjaźnie.

- Tak, zgadza się. Z zebranych informacji bez problemu mogłabym przystąpić do napisania książki.

- Słyszałeś Zayn, niedługo ukażę się kolejna książka o nas! – Louis krzyknął w kierunku mulata siedzącego na sofie z pilotem w ręku. Nie odpowiedział. Rzucił jedynie przelotne spojrzenie w kierunku przyjaciół i dziewczyn.

- Mam pytanie. – Sześć par oczu zostało skierowane na Nialla. – To prawda, że wiesz o naszym istnieniu dopiero od kilku dni czy to kolejny wymysł narwanej blondynki obok ciebie?

Po usłyszeniu pytania, brunetka skarciła wzrokiem towarzyszkę, która szepnęła jedynie „Sorry, wymsknęło mi się”.

- Tak, to prawda.

- Dziwne.. – powiedział marszcząc czoło, jednak po chwili powrócił do poprzedniej czynności.

 - A tak w ogóle.. – zaczął Liam,; jednak nie dane mu było  kończyć zdania gdyż przerwała mu Viv.

- Później się poznacie lepiej. Teraz Evy musi mi w czymś pomóc.

- A co jest ważniejszego od nas? – Zbulwersowany Louis krzyżował ręce na klatce piersiowej i ściągał łuki brwi, uporczywie wpatrując się w siostrę Harry’ego. Viviene podrapała się po skroni, próbując wymyślić dość ciekawą wymówkę.

- Babskie sprawy. – oznajmiła brunetka, po czym delikatnie łapiąc towarzyszkę za przed ramię wyciągnęła z kuchni, po której zaraz rozniosły się szepty czwórki chłopaków.

Po wejściu do pokoju blondwłosa rzuciła wszystkie torby na łóżko i z szerokim uśmiechem spojrzała na Evelyn. Brunetka rozpięła czarny futerał i wyciągnęła z niego sukienkę w odcieniu czerni i fuksji. Niebieskie oczy blondynki zabłyszczały.

- Przymierz. W razie czego trzeba będzie wprowadzić małe zmiany. Ale wydaje mi się , że będzie to raczej zbędne. – Evelyn z uśmiechem podała ubranie dziewczynie, która pisnęła i zaklaskała w dłonie. Na widok reakcji Viv, zaśmiała się kręcąc głową na boki. – Idź się przebierz, a ja poszukam jakiś butów.

- Okej. – Rozradowana w podskokach zniknęła za drzwiami pokoju. W tym czasie brunetka podeszła do dużej, drewnianej szary. Otworzyła ją i przykucnęła wlepiając spojrzenie w dolne półki, na których znajdowało się obuwie. Trampki, baleriny, adidasy, tylko one były tu wszechobecne. Żadnych butów na obcasie. Dziewczyna ułożyła swoje dłonie na rumianych policzkach, wzdychając ciężko.   

- Ta da. – Usłyszawszy za sobą dość głośny dźwięk, gwałtownie odwróciła się za siebie tracąc przy tym równowagę i upadając na zimną, drewnianą podłogę. Viviene zaniosła się głośnym śmiechem, po czym podeszła do koleżanki i pomogła stanąć na równe nogi.

- Wyglądasz zniewalająco. - skomentowała  brunetka sama zaczynając się śmiać, gdy tylko przypomniała sobie wydarzenie sprzed kilku sekund. – A wyglądałabyś jeszcze bardziej gdybyś pozbyła się tenisówek.  – Wskazującym palcem pokazała na obecne obuwie dziewczyny. Zniszczone, czarne i do tego porysowane czarnym flamastrem buty nie pasowały do eleganckiej sukienki. Viviene pstryknęła palcami, po czym z końca szafy wyciągnęła czerwone pudełko.

- Będą pasowały? – spytała wyciągając parę czarnych, zamszowych szpilek.

- Będą idealne. A teraz szybko zmień buty, bo nie mogę na to patrzeć. – Aby podkreślić dramatyzm jaki pobrzmiewał w jej głosie zakryła dłonią oczy.

- Nie przesadzaj. – oznajmiła blondynka, wywracając oczyma. – Teraz jeszcze będę musiała zrobić coś z twarzą i będzie perfekcyjnie.

- Też tak uważam. – Evelyn stanęła ramię w ramię z Viv, przypatrując się jej lustrzanemu odbiciu.  Zauważyła jak kompanka posyła jej piorunujące spojrzenie, po czym obie zaśmiały się.  - Podoba ci się? – zapytała, ciesząc oczy lustrzanym odbiciem Viviene. Dolna część kreacji wykonana była z kilku warstw tiulu w odcieniu fuksji. Górna partia była czarna i przypominała gorset, który dodatkowo miał wycięcia po bokach. Sukienka była szyta podług wzrostu Evelyn, dlatego sięgała jej do połowy ud. W przypadku siostry Harry’ego, która była nieco niższa, sięgała niemalże do kolan. Jednak mimo to, dziewczyna prezentowała się doskonale.

- My tylko przysz.. – Drzwi do pokoju otworzyły się i do środka weszło całe One Direction. Harry, który właśnie przewodniczył grupie i zabrał głos, urwał na widok swojej siostry.

- Wow! – wyrwało się z ust Irlandczyka, na co Viviene spuściła spojrzenie w dół, chcą schować swoje różowiące się policzki.

- W końcu wyglądasz jak dziewczyna – Styles z niedowierzaniem wpatrywał się postać siostry.

- W jakiej sprawie przyszliście? – Pytanie Evy przerwało moment zachwytu chłopców nową Viviene.

- Przyszliśmy powiedzieć, że wychodzimy.

Blondynka uderzyła się otwartą dłonią z czoło.

- A poza tym Harry chciał jeszcze raz zobaczyć Evelyn. – Louis podszedł do przyjaciela obejmując o ramieniem, po czym jak reszta zebranych w pokoju, spojrzał na zdziwioną dziewczynę.  

- Yy.. nie prawda. – burknął loczek.

- Dobra, wypad stąd. – fuknęła blondynka gestem ręki pokazując aby męska część załogi opuściła pomieszczenie. Evelyn szła z Liam’em, chcąc zamknąć za nim drzwi. Złapała za klamkę i delikatnie ciągnąc do siebie masywny przedmiot ostatni raz spojrzała na korytarz, po którym kręcili się jeszcze Harry, Louis i Zayn. Mulat zwolnił swój chód, tym samym pozwalając aby dwójka przyjaciół wyszła naprzeciwko niego. Wsunął dłonie do kieszeni i zwrócił się za siebie. Evy, która bacznie obserwowała jego osobę, każdy jego ruch, natknęła się na jego spojrzenie. Bijący od nich chłód wcale ją nie zraził. Wręcz przeciwnie. Było w nich coś, co sprawiało, że te czekoladowe tęczówki zaciekawiły dziewczynę, i że zechciałaby poznać  je bliżej. Tak samo jak Jego osobę. Niestety, na chwilę obecną nie wiedziała co to takiego się w nich kryje. Jednak wiedziała, że nie zaprzestanie i będzie dążyła do wypełnienia, przed chwilą podjętego, postanowienia.  

Evelyn, zauważywszy jak chłopak wpatruje się w nią, gwałtownie pociągnęła drzwi do siebie, zamykając je z hukiem.    

_

Obiecałam, i obietnicy dotrzymałam; jest część druga. Nieco krótka, ale jest. Na dodatek średnio jestem z niej zadowolona. Prawdę mówiąc, gdy sobie to wszystko wyobrażałam wyglądało to o wiele lepiej, ale cóż. Czekam na wasze opinie. 

 Poza tym, jestem mile zaskoczona ponad 1405 wejściami na bloga. ;-)  Nie spodziewałam się.