Rozdział drugi.

          Zapach świeżo parzonej kawy, zielonej herbaty, gorącej czekolady, ciepłej jeszcze, szarlotki oraz aromat słodkich olejków, w których zanurzone były bambusowe patyczki, dzięki którym zapach roznosił się dokoła, wypełniał nieduże pomieszczenie. Już na samym progu można było zanurzyć się w magicznej atmosferze panującej w kawiarni. Zadowalać swoje zmysły nieziemskimi smakami i zapachami. Koić uszy delikatną muzyką, a spojrzeniem błądząc po przedmiotach, które wydawały się być z całkiem innej epoki.

Tego dnia nie było tu zbyt wielu klientów. Dwie lub może nawet trzy pojedyncze osoby siedziały przy niewielkich stolikach ciesząc podniebienie smakiem popołudniowej kawy czy też herbaty , zajadając się czymś słodkim i przeglądając lokalną prasę.

Gdy brunet otworzył przed Evelyn szklane drzwi, ta żwawym krokiem weszła do środka zaciągając się ciepłym, przesiąkniętymi różnorodnymi aromatami, powietrzem. Zmrużyła nikle powieki, uśmiechając się w duchu.

- Miejsce dla nas również mam pozwolić ci wybrać? – Wzrok Travis’a błądził po całym pomieszczeniu, które praktycznie wypełniały same wolne stoliki.

- Tam, pod ścianą. – powiedziała, gestem jednej ręki wskazując na ów miejsce.

- Wedle życzenia. – odpowiedział perliście się uśmiechając i delikatnym skinieniem pokazał, aby dziewczyna poszła przodem. Evelyn przysiadła na jednym z drewnianych krzeseł znajdujących się tuż pod ciemnozieloną ścianą, którą  ozdabiały zdjęcia Audrey Hepburn oraz innych, zapewne aktorek, z tamtych czasów. Zauważyła, że były one nowym nabytkiem, gdyż wcześniej ścianę przyozdabiały kolorowe i dość dziwne fotografie. Zawsze ciężko było stwierdzić co na nich jest. Dziewczyna nie potrafiła puścić wodzy swojej fantazji jak robiły to niektóre dzieci, z którymi spotykała się w kawiarni. W momencie gdy brunetka przyglądała się nowym nabytkom, Travis poszedł złożyć zamówienie.

- Mieszkasz tu, w Londynie? – Skierowała do Evelyn pytanie, gdy tylko zajął miejsce naprzeciwko niej. Oparł swoje ręce o blat ciemnego, drewnianego stolika i utkwił swoje orzechowe tęczówki w filigranowej postaci brązowowłosej dziewczyny.

- Dokładnie jestem jego mieszkanką od około czterech godzin. Strasznie mi się tu nie podoba i chciałabym wrócić do dawnego domu. –Wypowiadając ostatnie zdanie grymas niezadowolenia wtargnął na jej cherubinową twarz. Westchnęła cicho, gdy tylko wspomnienia sprzed kilku dni dały o sobie znać. 

- Uwierz mi, że to miasto nie jest takie złe jak może się wydawać. Znajdzie się tu kilka miejsc godnych uwagi. Gdyby coś to bardzo chętnie wcielę się w postać przewodnika. – powiedziawszy, chłopak puścił w kierunku swojej towarzyszki oczko, a na twarzy pojawił się kolejny rozbrajający uśmiech. Dziewczyna zachichotała, pospiesznie odpowiadając:

- Nie chcę się narzucać, a poza tym.. – przerwała, gdy tuż przy stoliku pojawiła się postać długonogiej, szczupłej blondynki, która ustawiła na niedużym blacie dwie mlecznobiałe filiżanki wypełnione gorącą kawą.

- Pańskie zamówienie. -  Jej melodyjny ton głosu wypełnił niewielką przestrzeń, a duże, intensywnie niebieskie oczy, ukryte za czerwonymi okularami, skierowane były na postać chłopaka. Ten z delikatnym uśmiechem podziękował, jednak ani na ułamek sekundy nie obdarzył kelnerki spojrzeniem. Ta widząc niezainteresowanie drugą stroną skierowała swoje ruchy przepełnione gracją, w stronę wysokiego kontuaru.

- Poza tym wydaje mi się, że aby chcąc wcielić się w rolę przewodnika trzeba być wypoczętym. Bo nigdy nie wiadomo czy osoba oprowadzająca nie zażyczy sobie wędrówki na drugą stronę miasta. A wtedy będzie potrzebne odrobinę więcej siły. – powiedziawszy uniosła ku górze, idealnie wymodelowane, łuki brwi. Jedną ręką sięgnęła do swojej filiżanki. Uniosła ją na wysokość swoich malinowych warg, po czym upiła jeden, niewielki łyk parującej cieczy.

- No tak. – mruknął, po czym delikatnie palcami przetarł swoje oczy. – Uroki bycia studentem. – zaśmiał się pod nosem, a w jego ślady poszła Evelyn. – I wydaje mi się, że bez problemu mogę podołać temu zadaniu. – Spode łba spojrzał na dziewczynę., a uśmiech pełen galanterii wpełzł na jego wargi.

-To się okaże.

Evelyn odwzajemniła jego uprzejmy uśmiech, po czym po raz kolejny zanurzyła swoje wargi w aromatycznej kawie.

- Przypominam, że masz jeszcze godzinę. - Głos Anthony’ego rozbrzmiał zza masywnych, jasno brązowych drzwi prowadzących do łazienki. Później  już tylko usłyszała kroki na schodach. Zszedł na dół.

Evelyn, od przeszło trzydziestu minut siedziała oparta o mlecznobiałą ściankę wanny, która po brzegi wypełniona była ciepłą wodą. Na jej powierzchni unosiła się obfita piana mieniąca się kolorami fioletu, zieleni czy żółci, gdy spojrzało się na nią pod odpowiednim kątem światła wpadającego do pomieszczenia. Zapach białej lilii i orchidei mieszały się ze sobą, tworząc idealną parę. Odetchnęła lekko. Od momentu gdy wyszła z kawiarni i na chodniku rozstała się z Travis’em, non stop o nim myślała. Chłopak siedział w jej głowie i ani na moment nie dawał o sobie zapomnieć. Jego oczy. Jego uśmiech. Jego zapach. Jego śmiech. Na samą myśl o tych czterech rzeczach przyjemny, delikatny dreszcz przeszywał jej ciało, a kąciki ust automatycznie wędrowały ku górze. Zastanawiała się jak za sprawą tych kilku rzeczy udało mu się ją uwieść. Do tej pory ładne oczy, uśmiech czy też osobność nie sprawiały, że Evelyn była zainteresowana chłopakiem. Że chodziłaby za nim krok w krok by móc nim nacieszyć oczy. A może to właśnie w ten sposób londyńscy faceci działali na dziewczyny? Może mieli w sobie odrobinę magii, dzięki której przyciągali płeć przeciwną? Westchnęła cicho otwierając oczy. W tym momencie musiała jednak odłożyć Travis’a na drugi koniec głowy, a zając się Charlotte. Kim ona była? Czy faktycznie była t y l k o przyjaciółką jej ojca? A może granice strefy przyjaźni zaczęły powoli uciekać w zapomniane? Właśnie te pytania nurtowały ją najbardziej. Nie zadawała ich tacie, bo doskonale wiedziała, że zaraz zacząłby wymyślać niestworzone historie. Zacząłby zaprzeczać i zmieniać temat.

Pukanie przerwało ciszę w łazience.

Evelyn powoli wynurzyła się z wody i owinęła swoje mokre ciało miękkim pomarańczowym ręcznikiem. W kolejnym z nich schowała swoje mokre włosy i zwinęła go w turban. Zdając sobie sprawę z niewielkiej ilości pozostałego wolnego czasu przyspieszyła tempo przygotowań. Po dokładnym osuszeniu się, rzuciła oba ręczniki na wiklinowy kosz i sięgnęła po karminowy komplet bielizny. Założyła na siebie gładką, białą koszulkę z krótkim rękawem i do tego granatową obcisłą spódniczkę, która idealnie podkreślała jej dolną partię ciała. Następnie przystąpiła do wysuszenia włosów. Gdy to zrobiła, przeczesała je drapieżnie palcami. Na koniec zostawiła przygotowanie lekkiego makijażu. Po ostatnim muśnięciu swoich długich rzęs tuszem, skierowała się do pokoju. Tam, całość swojego ubioru dopełniła czarnymi butami na koturnie. Jeszcze tylko kilka kropel ulubionych perfum i była gotowa na spotkanie z przyjaciółką taty.  

- Cholera.  – Ciche przekleństwo rozniosło się po sypialni czterdziestoletniego mężczyzny, który stał przed podłużnym lustrem mocując się z zawiązaniem krawatu. Evelyn widząc ów widok, zaśmiała się pod nosem i potrząsnęła na boki głową. Powoli weszła do pokoju zajmując miejsce obok ojca.

- Jestem ciekawa jak do tej pory  sobie z tym radziłeś. – powiedziała z lekkim rozbawieniem, które pobrzmiewało w jej głosie. Przez cały ten czas bacznie obserwując odbicie lustrzane Anthony’ego.

- Dzisiaj wyjątkowo nic mi nie wychodzi. – mruknął bezradnie rozwiązując po raz kolejny krawat.

- Oczywiście. - Popatrzyła na bezradnego ojca.  – Poczekaj, nie  idziesz przecież do biura na ważne spotkanie. – powiedziawszy ściągnęła z jego szyi jasną tasiemkę, rozpięła jeden mały guzik od koszuli, poprawiła jeszcze kołnierzyk i podała ojcu marynarkę. – Tak jest o wiele lepiej. Wierz mi. – Na koniec swojej pracy posłała pokrzepiający uśmiech lustrzanemu tacie.

- Co ja bym bez ciebie zrobił. – stwierdził i pochylił się na córką by delikatnie ucałować ją w głowę. – Chodź, bo się spóźnimy. – powiedziawszy udał się na dół by wyprowadzić samochód z garażu. Dziewczyna, natomiast, miała zamknąć dom. Gdy przekręciła mały, srebrny kluczyk w drzwiach do jej uszu doleciał krzyk ojca.  

- Evelyn, mogłabyś jeszcze przynieść ten bukiet róż z wazonu w salonie i butelkę wina?

- O rany. – mruknęła pod nosem przewracając teatralnie oczami. Ale co mogła na to poradzić. Ponownie otworzyła dom i wartkim krokiem weszła do salonu. Był. Bukiet składający się z kilku czerwono krwistych, rozłożonych róż. Były takie jakie uwielbiała najbardziej. Wyciągnęła z przezroczystego wazonu kwiaty, złapała butelkę drogiego, czerwonego wina, po czym szybko opuściła dom.  

- Powiedź mi chociaż ich imiona i wiek. Proszę, proszę, proszę. – Błagania Evelyn wypełniały wnętrze czarnego mercedesa, na które jedynie głośny śmiech był odpowiedzią. – Nie bądź taki!

- Viviene ma 17 lat, a Harry 18. I wydaje mi się, że w najbliższym czasie będą marne szanse na poznanie tego chłopaka.

- Dlaczego? – spytała zaskoczona słowami taty.

- Jestem pewien, że Viviene ci wszystko wytłumaczy gdy dotrzemy na miejsce i lepiej się poznacie.

- Oh. – To jedynie wyrwało się z pomiędzy czerwonych warg brunetki. Resztę drogi przesiedziała w ciszy przyglądając się przechodniom. Gdy samochód zatrzymał się przed smolistą bramą, za którą kilka metrów dalej stał niewielki biały domek, poczuła dziwny uścisk w żołądku. Z jednej strony bardzo chciała poznać tą kobietę, jednak z drugiej nie miała ochoty nigdzie iść. Najchętniej zaszyłaby się na tylnym siedzeniu auta i poczekała na koniec dzisiejszego spotkania. Tępym spojrzeniem wpatrywała się w posesję Charlotte.

- Idziesz?

- Nie wypada raczej tu zostać. – stwierdziła spoglądając na ojca.

- Masz rację, nie bardzo.

Evelyn wysiadła z pojazdu i przeszła przez furtkę, którą otworzył jej Anthony. Oboje równym krokiem podeszli do drzwi. Mężczyzna nacisnął dzwonek znajdujący się z boku wejścia, a chwilę później drzwi otworzyły się i stanęła w nich średniej wysokości kobieta. Jej krótkie, ciemno brązowe włosy opadały wzdłuż twarzy. Duże, brązowe oczy świdrowały przybyłych gości. Właśnie na ich widok perlisty uśmiech wymalował się na jej kształtnych wargach muśniętych czerwoną szminką. Ubrana była w sukienkę w odcieniu kości słoniowej, która sięgała jej do kolan. Na nogach widniały buty w tym samym kolorze co dzisiejsze ubranie. Mężczyzna w garniturze zrobił pierwszy krok w kierunku ciemnowłosej kobiety. Przywitali się serdecznym uściskiem i buziakiem w policzek. Następnie wręczył jej prezenty, o których jeszcze kilka minut temu o mało nie zapomniał.   

- Dzień dobry. – Niepewność i lekki strach wyraźnie pobrzmiewały w jej glosie.

- Witaj. Ty zapewne jesteś Evelyn. – powiedziała robiąc kilka kroków w stronę dziewczyny, po czym oplatając jej drobne ciało swoimi ramionami. – Twój tata dużo mi o tobie opowiadał. Oczywiście same superlatywy.

- Tata lubi wyolbrzymiać niektóre rzeczy. – dodała szybko, spoglądając na rodzica i próbując się wydostać z mocnego uścisku przyjaciółki taty. Gdy w końcu udało jej się to, oboje zostali zaproszeni do salonu. Trzeba było przyznać, że jak na tak niewielki dom, salon wydawał się olbrzymi. Jasne ściany nie miały żadnych ozdób, no może z wyjątkiem brązowego zegara wiszącego nad kominkiem, który znajdował się w rogu. Na jednym z czarnych, skórzanych foteli wylegiwał się czarny kot. Gdyby nie to, że leżał on na kolorowym magazynie, dziewczyna mogłaby przysiądź, że nic na nim nie ma. Odgłosy schodzenia po schodach, przerwały dziewczynie oglądania pomieszczenia do końca. Odwróciła się w stronę wejścia i zobaczyła jak do salonu wbiega niska, drobna blondynka. Jej jasne włosy upięte były w niedbałego koka. Ubrana była w luźną szarą bluzkę , chabrowe spodnie i białe tenisówki. Jej rumianą twarzyczkę przyozdabiał szeroki uśmiech, który był identyczny jak u Charlotte. Było to jedyne podobieństwo, które na pierwszy rzut oka zauważyła Evelyn. Blondynka skocznym krokiem podeszła do Anthony’ego witając się z nim.

- Cześć. Jestem Viviene, a ty zapewne jesteś Evelyn. Jej, tak się cieszę, że mogę cię poznać. Kiedy mama powiedziała mi, że ty i Anthony będzie u nas na kolacji, to nie masz pojęcia jak nie mogłam się doczekać. – Viv zaczęła nadawać jak katarynka ściskając dłoń brunetki w swojej i delikatnie nią potrząsając przez  cały czas gdy mówiła. Cała zaistniała sytuacja zaczęła śmieszyć Evelyn.

- Viv, kochanie, pomóż mi w kuchni. – Charlotte podeszła do córki kładąc jej swoje zadbane dłonie na ramiona i lekko ciągnąc w kierunku kuchni. – A wy, proszę, siadajcie do stołu. – dodała, po czym razem z córką zniknęła w kuchni.  

Brunetka kiwając subtelnie głową na boki zaśmiała się pod nosem i zajęła miejsce na jednym z jasnych krzeseł.

W trakcie lekkiego posiłku, przy stole nie obyło się bez rozmów. Oczywiście większość tematów dotyczyła Evelyn. Jej zainteresowań, szkoły, studiów i dalszych planów oraz tego jak podoba jej się miasto. W trakcie odpowiadania na niemalże tysięczne pytanie, dziewczyna miała wrażenie, że z informacji, które udzieliła bez problemu można byłoby napisać książkę.

Gdy Viviene wstała od stołu oznajmiając, że posprząta, Evelyn poszła w jej ślady. Obie zaczęły znosić puste naczynia i wkładać je kolejno do zmywarki. Po uporaniu się ze sprzątaniem, blondynka zaprowadziła swojego gościa do pokoju, znajdującego się na poddaszu domu. Pomieszczenie było duże, ale dzięki fiołkowym ścianom było bardzo przytulne. Nawet gdy przez pokój przedzierał się mrok, który pojawił się tu zapewne po naciągnięciu na niewielkie okna, ciemnofioletowych rolet.

- Rozgość się. – powiedziała Viviene obnażając swoje mlecznobiałe zęby w szerokim uśmiechu. Brunetka skinęła głową, po czym przysiadła na skraju łóżka układając dłonie na miękkim, kocu z motywem ubarwienia zebry. Wzrokiem lustrowała cały pokój, do momentu gdy nie spoczął on na korkowej tablicy, która po brzegi wypełniona była zdjęciami.

- To twój brat? – zapytała, wskazując na fotografię blondwłosej dziewczyny i wysokiego chłopaka znajdującego się tuż obok niej. Brązowe kręcone włosy, zielone oczy i ten sam uśmiech, który dany jej było zobaczyć już u blondynki czy Charlotte.

- Tak, to Harry. Poznasz go jak tylko wróci z trasy. Zresztą jak i pewnie całą resztę zespołu, to będzie nieuniknione.

- Trasy? Resztę zespołu? – Evelyn, z lekkim zdziwieniem wymalowanym na twarzy, powtórzyła słowa niebieskookiej dziewczyny jak echo.

- No.. tak. One Direction. Nic ci to nie mówi?- W tym momencie ogromne zdziwienie wpełzło na twarz Viviene.

- Wybacz, ale nie. – Evelyn spojrzała na towarzyszkę, której oczy powiększyły się o dobrych kilka rozmiarów, a usta z szoku były nieco rozchylone. Blondynka zamrugała kilkakrotnie powiekami kiwając głową.

- Żartujesz sobie, prawda? To.. to tylko taki głupi żart?

Brunetka zaśmiała się cicho.

- Nie, Viviene, ja nie żartuję. Nie wiem o kogo ci chodzi w tym momencie. Nie wiem kim są One Direction czy jak im tam. Naprawdę.

- Chłopaki mi nie uwierzą jak im to powiem. – rzuciła cały czas nie mogąc uwierzyć, że Evelyn nie wiedziała kim był jej brat. Kim było One Direction. – W takim razie muszę cię trochę podszkolić. – Kolejny perlisty uśmiech tego wieczoru rozjaśnił jej twarz. Następnie żwawo pokonała odległość dzielącą ją od łóżka, na które wskoczyła i usiadła po turecku przodem do brunetki. – A teraz masz uważnie słuchać. Jasne?

- Jak słońce. – odpowiedziała, uśmiechając się delikatnie i przygotowując się na przyswojenie masy informacji.

_

Mecz się skończył, więc teraz na spokojnie mogę dodać kolejny rozdział. Żywię choć odrobinę nadziei, że się podobało, i że nie zanudziliście się podczas czytania. Jeśli tak, to wybaczcie najmocniej. Poza tym dziękuję za wszystkie miłe komentarze, które motywują mnie do dalszego pisania. :)