Rozdział jedenasty.

      „Chłopcy wrócili z Ameryki”

 „Chłopcy wrócili z Ameryki”

„Chłopcy wrócili z Ameryki”

Te słowa nieznośnie wirowały w głowie ciemnowłosej, podczas drogi do domu Zayna. Poprawiła brązowe okulary i spojrzała do góry. Z nieba lały się ciepłe, słoneczne smugi i zahaczały o jej  brzoskwiniową skórę. A ona wciąż dumnie szła przed siebie. Wciąż nie mogła dopuścić do siebie, że słowa Viviene są prawdą. Zayn Malik bezpowrotnie zawładnął jej umysłem. Zdawała sobie sprawę, że jak już kogoś pokocha – to pokocha mocno i namiętnie. Miłość była dla niej furtką do nieba, różnobarwną bajką, iskierką ciepła w chłodny dzień. Jeżeli przeznaczenie zesłało ją właśnie na tą drogę, dlaczego miałaby uniknąć walki o te cenne uczucie? 

- Zadzwonię później – powiedział, kiedy tylko dotarli pod wysokie ogrodzenie apartamentu.

- Okej. – Przytaknęła głową, nie mogąc doczekać się gdy wejdzie do gustownego wnętrza, w którym unosiła się słodka nuta wanilii.    

Travis złożył na jej malinowych wargach pocałunek, po czym skierował się w swoją stronę. Chwilę jeszcze patrzyła na oddającą się postać, po czym żwawo wkroczyła na posesję Mulata.

Drzwi otworzył jej chłopak z burzą loków na głowie. Widocznie był w bardzo dobrym humorze, bo od samego progu zaczął obsypywać ją serdecznymi uśmiechami.

- Harry – oznajmiła radośnie, witając się z chłopakiem delikatnym muśnięciem w policzek oraz mocnym uściskiem.

- Wyładniałaś przez te dwa miesiące. – Wyszczerzył swoje zęby w szerokim uśmiechu i poruszał zabawnie brwiami. Evelyn wywróciła oczyma, po czym uderzyła go lekko w bok i przeszła do salonu.

I tam nie obyło się bez długiego przywitania. Rozpoczynając na Liamie, a kończąc na Niallu, który pomaszerował do kuchni, by po chwili opuścić ją ze snickersem w ręku.  Evelyn z rozbawieniem spojrzała na Irlandczyka, który pochłaniał czekoladowy batonik. Wciąż z uśmiechem na ustach, odwróciła wzrok od blondyna, po czym dyskretnie rozejrzała się dookoła. Gdzie był Zayn? Przecież nie mogli go zostawić w USA? Zmarszczyła delikatnie brwi.

- No tak, a ze mną się nie przywitasz. - Usłyszała za sobą głos Anioła, na którego dźwięk nogi zrobiły się jak z waty. Automatycznie przeniosła zielone oczy, w kierunku skąd dobiegał głos. Zobaczyła go. Stał pomiędzy kuchnią a gustownym pokojem dziennym. Na jego twarzy, jak zwykle gościł oszałamiający uśmiech, który podbił tysiące dziewczęcych serc, zaś czekoladowe oczy wysyłały miliony iskierek. Zamrugała kilkakrotnie otrząsając się z omoku i dopiero teraz uświadomiła sobie, że Mulat stoi podpierając się na kulach. Spojrzała przelotnie na jego zagipsowaną nogę,  a następnie wymieniała pełne zdziwienia spojrzenie z Liamem. Ten wzruszył tylko bezradnie ramionami i posłał dziewczynie grzeczny uśmiech.

- Podszedł bym do ciebie sam, ale nie mogę obciążać nogi – odezwał się, kojąc swoim głosem jej uszy.

Westchnęła, po czym niepewnie ruszyła z miejsca. Czuła na swoich plecach spojrzenia pozostałych przyjaciół. Było jej z tym nieswojo. Nie mogła sobie pozwolić na długie uściski z Malikiem, gdyż wszyscy uważali, że oboje żyją ze sobą, jak pies z kotem. No, może prawie wszyscy. Ostatnimi dniami, przed wyjazdem chłopaków, miała wrażenie jakby Louis zaczął nabierać pewnych podejrzeń.  A może wydawało jej się tylko? Może tylko wyobraźnia płatała jej figle?

Nie byłbym tego taki pewien…

Niespodziewanie poczuła jak nieziemski i dobrze znany jej zapach próbuje opętać jej zmysły. Przymknęła leciutko powieki, oddając się magii chwili. Czuła, jak ręka znajdującego się przed nią chłopaka, subtelnie łaskocze ją w ramiona i niebiańsko pieści opuszkami palców w szyję.

- Evy. – Jego cichy szept połaskotał jej płatek ucha. Uśmiechnęła się, móc ponownie poczuć bliskość jego idealnego ciała. Miała wrażenie, że ich niewinne oddechy splatają się, tworząc jedną, okazałą całość.

- Dobra, koniec tego gołąbeczki. Czas na jakiś film – oznajmił głośno Tomlinson, klaszcząc w dłonie, na co reszta tylko zachichotała.

Brunetka płynnie odsunęła się chłopaka, czując jak policzki zaczynają płonąć szkarłatem. Odwróciła się na pięcie i żwawo podeszła do kanapy, na której zajęła miejsce obok Viviene.

- To co oglądamy? – Ciszę panującą w pomieszczeniu przerwał Harry, wygodnie rozkładając się w jednym z foteli.

- Jestem za jakimś horrorem – powiedział Niall, zrywając się z miejsca i podchodząc po regału z masą różnorodnych filmów.

- Tylko nie horror – jęknęła ciemnowłosa, podciągając kolana pod brodę.

- Williams, tylko nie mówi, że się boisz? – Zayn obnażył swoje mlecznobiałe zęby w nonszalanckim uśmiechu.

-  Eee, nie – bąknęła, odwracając wzrok.

- Horrorów nie ogląda się popołudniu, Niall. – Louis zdzielił blondyna lekko w głowę, na co ciche oburzenie blondwłosej siedzącej obok, doszło do uszu Evelyn.

- Liam… - zaczął Zayn, lekkim kiwnięciem głowy wskazując na dwójkę przyjaciół pochłoniętych w sprzeczce o film. Brunet w mgnieniu oka pojawił się tuż przy wypełnionych półkach, po czym wskazującym palcem przejechał po grzbietach opakowań. W końcu zatrzymał się na jednym z nich. Wyciągnął płytę i włożył do odtwarzacza DVD.

- Louis, film się zaczyna. Możesz się przesunąć? Nie chcemy oglądać twojego tyłka. I nie żebym coś do niego miał, bo naprawdę jest seksowny, ale chętnie obejrzałbym tym razem film – oznajmił Harry.

- Nie wnikaj – mruknęła Viv w kierunku brunetki, widząc jej minę. Ta pokiwała jedynie lekko głową i ochłonęłam się w filmie.

W powietrzu unosił się rozkoszny i orzeźwiający zapach truskawek, który zabawnie mącił się z wlatującymi przez okno masami świeżego powietrza. Gdzieś pomiędzy tą rozkoszną mieszanką, znajdowali się oni – piątka, sławnych chłopaków i dwie zwyczajne dziewczyny. Harry i Zayn niemalże leżeli w jasnych fotelach śledząc akcję filmu. Louis, Niall, Liam, Viviene i Evelyn siedzieli na kanapie. Brunetka nieco podkulona, opierając podbródek na kolanach, roziskrzonymi oczami wpatrywała się w ekran plazmowego telewizora, co chwilę krzywiąc się z erotycznych scen w filmie wybranym przez Payne'a. Nie była jednak sama. Viv również owe sceny nie przypadały do gustu, za to pozostali z zaciekawieniem obserwowali bohaterów.

- Zdecydowanie wolałabym już jakiś horror – mruknęła blondynka, widząc, że zapowiada się na kolejną pikantną scenę.

- Litości, idę stąd – oznajmiła brązowowłosa, po czym ułamku sekundy zniknęła w kuchni. 

Usiadła przy ciemnym stole, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie niegdyś. Spojrzała na miejsce naprzeciwko siebie. To właśnie tam siedział Zayn, posyłając jej urokliwe uśmiechy i bajeczne spojrzenia pamiętnej n o c y. N o c y, w której wszystko się zaczęło. To właśnie wtedy, chłopak zasadził w jej wnętrzu nasionko pożądania do jego osoby. I kto by pomyślał, że z maleńkiego ziarenka, w tak krótkim czasie, wyrośnie roślina, która w stu procentach będzie pełniła swoją zamierzoną funkcję. Której każde, nawet najmniejsze, pędy splotką się w jedno z jej nerwami i komórkami. Udało mu się.

Siedząc na krześle uderzała rytmicznie karminowymi paznokciami o ciemny blat. Czuła się tu bardzo dobrze. To miejsce było idealne dla jej stęsknionego serca. Wiedziała, że o n jest tak blisko. Mogła się na niego natknąć w każdej ulotnej chwili. I właśnie ta świadomość doprowadzała jej duszę do istnego szaleństwa.

Ciche stukanie kul o drewnianą podłogę oderwał Evelyn od przemyśleń. Powoli zwróciła głowę w kierunku wejścia do kuchni. Przełknęła nerwowo ślinę, odwracając się ponownie.

- Viviene wyłączyła film i teraz wszyscy wybierają coś innego. Możesz do nas wrócić – powiedział, podchodząc do jednej z szafek.

- Jeśli będę chciała to wrócę. Co zrobiłeś w nogę? – spytała, uśmiechając się subtelnie na widok zagipsowanej nogi.

- Poślizgnąłem się – odparł lakonicznie, szukając czegoś w szafce. – Niall, gdzie są biszkopty? – krzyknął poddenerwowany.

Irlandczyk w mgnieniu oka znalazł się tuż obok przyjaciela.

- Eee… - zaczął zakłopotany, zaglądając w głąb szafki. – Ale są jeszcze te z czekoladą. Też dobre. - Wyciągnął kartonowe pudełko ze słodkościami i podał je Malikowi, który zgromił go wzrokiem.

- Masz trzy sekundy, żeby  wyjść z kuchni. Jeden, dwa… - Nim zdążył wypowiedzieć ostatnie słowo, blondyn wbiegł do salonu.

Ciemnowłosa, całą odegraną scenkę, skwitowała melodyjnym śmiechem. Zsunęła się z krzesła i podeszła do Mulata. Otworzyła wieczko i wyciągnęła ze środka dwa okrągłe ciastka oblane mleczną czekoladą. Następnie odgryzła kawałek jednego z nich.

- Niall miał racje, dobre są. Zdecydowanie lepsze niż biszkopty. Spróbuj.

Zayn wywrócił teatralnie oczyma. Spojrzał na brunetkę pochłoniętą w wybieraniu ciastek. Wykorzystują chwilę, przysunął się do niej jeszcze bliżej. Evy uniosła spojrzenie, powoli zaczynając tonąć w brązowej otchłani jego oczu. Jego ciepły oddech przyjemnie łaskotał jej rumiany policzek. Poczuła, jak tysiące mrówek przemaszerowało po jej plecach. Spojrzeniem omiotła jego lekko rozchylone wargi, które znajdowały się zaledwie kilka centymetrów od jej. Jeden niemądry ruch ze strony któregoś z nich i złączą się jedną, spójną całość. Na samą tą myśl, serce dziewczyny gwałtownie przyspieszyło swój rytm. Jednak zdawała sobie sprawę z tego, że nie mogła tak po prostu oddać się w ramiona swojego Anioła, rozkoszując się jego słodkimi pocałunkami. Nie mogła przecież zdradzić Travisa już na początku trwania ich związku. Ale czy jeden niewinny pocałunek można nazwać zdradą? Pytanie obijało się wewnątrz jej głowy w poszukiwaniu jakiejś sensownej odpowiedzi. Jednak za każdym razem na swojej drodze odnajdowało pustkę. Nie potrafiła odpowiedzieć na zadane przez siebie pytanie.

Spuściła wzrok na błękitny kartonik trzymany przez chłopka, a następnie odsunęła się.

- Chodź, już pewnie znaleźli jakiś film – mruknęła zakłopotana, zaistniałą sytuacją i wyszła z kuchni. Zajęła miejsce na kanapie obok Louisa.

- Co? – spytała, konsumując właśnie ostatnie ciastko, które udało jej się zabrać.

- Czy ja coś mówię? – odpowiedział pytaniem na pytanie chłopak w pasiastej koszulce, szczerząc się do brązowowłosej.

- Nie, ale dziwnie się na mnie patrzysz.

- Bo nie jestem ślepy, jak pozostali – powiedział szeptem, a perlisty uśmiech ani na moment nie znikał z jego twarzy.

Jeszcze tego brakuje – pomyślała, wzdychając ciężko.       

       Po duża, oświetlonej sali roznosił się mocny kobiecy głos, przesiąknięty francuskim akcentem. Jak co dzień, ubrana była w ciemną suknię sięgającą jej za kolana i baleriny, natomiast jej kruczo czarne włosy splecione były w idealnego koka. Płynnymi krokami maszerowała między rzędami dziewcząt stojących przy drążkach baletowych i wykonujących polecenia panny Truxillo. Przyglądała się ona z zaciekawieniem każdej swojej uczennicy bądź uczniu, oceniając ich postępy. Jednak od kilku dni, najbardziej skupiała się na nowo przyjętych osobach, w tym również na Evelyn.

- Battement tendu  - zakomenderowała kobieta, na co wszyscy zmienili ćwiczenie.  

Evelyn zacisnęłam nieco mocniej dłoń na drążku. Wyprostowała drugą rękę, i wysunęła jedną nogę przed siebie, stawiając ją na czubkach baletek na drewnianym parkiecie, a następnie przeniosła ją za siebie. Starła skupiać się jak najbardziej na tym co robiła. W końcu chciała pokazać, że dyrektorka szkoły podjęła słuszną decyzję wybierając ją.

- Na koniec battement tendu jeté.

Po wykonaniu ostatniego ćwiczenia, wszyscy odeszli od drążków i skierowali się do swoich rzeczy, które znajdowały się pod białą ścianą. Evy również poszła w ich ślady. Z torby wyciągnęła butelkę niegazowanej wody, po czym upiła z niej kilka małych łyków.

-Proszę jeszcze o chwilę uwagi – powiedziała kobieta z drugiego końca sali. – Otóż, drugiego grudnia w naszej szkole mamy zamiar wystawić sztukę baletową Adama Giselle. Nie będę robić żadnych castingów do poszczególnych ról. Po prostu na jednych zajęciach, po obserwacji waszych poczynań razem z nauczycielami, wybiorę osoby, które wystąpią w balecie. Jakieś pytania?

Ucichły szepty i zapanowała głucha cisza. Kobieta przemknęła zimnych spojrzeniem po uczniach, po czym oznajmiła:

- Skoro nie, do zobaczenia. – Poprawiła chustę na ramionach, po czym opuściła salę. 

Podekscytowana brunetka złapała torbę i przeszła na korytarz. Teraz wiedziała, że będzie musiała dawać z siebie nie sto procent, a dwieście chcąc zagrać w sztuce. Nie marzyła o głównej roli, bo wiedziała, że nie ma szans. A żeby to stwierdzić wystarczyło chwilę poobserwować inne dziewczyny. Poza tym nawet panna Truxillo nie będzie chciała obsadzić nikogo z „nowych”.

Przebrana wyszła ze szkoły, gdzie czekał już na nią Travis. Wciąż podekscytowana informacją sprzed kilku minut, z ciepłym uśmiechem, skocznym krokiem podeszła do swojego chłopaka. Zarzuciła ręce na jego szyję i złożyła na jego wargach czuły pocałunek. Chłopak zamknął jej filigranową osobę w żelaznym uścisku, chcąc nacieszyć się jej obecnością jak najdłużej.

- Później. Teraz jedźmy już, bo przed nami masa pracy – oznajmiła, próbując wyrwać się z uścisku chłopaka.   

- Ok, ok – powiedział zrezygnowany, po czym otworzył dziewczynie drzwi od samochodu. Sam zajął miejsce za kierownicą i już po chwili ruszył z miejsca.

      - Naprawdę musimy? – jęknął niezadowolony Harry, odkładając białą stokrotkę do koszyka i usiadł na jasnej sofie.

- Dobrze zrobiłem? – spytał Niall, pokazując blondynce to, co do tej pory ułożył z kwiatów.

- Moim zdaniem jest dobrze, ale Evelyn się pewnie nie spodoba, więc popraw to gdzieniegdzie – powiedziała, odcinając kawałek białek wstążki i podając ją Liamowi, który właśnie kończył swój bukiet.

Jedynie Zayn siedział na fotelu i nic nie robił. Przeglądał się bacznie przyjaciołom, który męczyli się z układaniem małych bukietów z białych kwiatów na ślub. Co pewien czas wybuchał gromkim śmiechem, widząc jak Louisowi rozpadało się wszystko, gdzie chciał związać łodyżki tasiemką.

Mulat osunął się na jasnym fotelu, opierając głowę zagłówek. Odetchnął cicho, wlepiając swoje orzechowe oczy w mlecznobiały sufit. Zastanawiało go, gdzie mogła być brunetka. Było to dla niego dziwne, ale pragnął znowu ją zobaczyć. Pragnął wprowadzić ją krok po kroczku w swój niezwykły świat. Mocno chwycić za dłoń i nie puścić. Czuć jej zapach na miękkiej poduszce i pieścić każdą część ciała ukochanej. Oddać się na zawsze i bez względu na wszystko. Tylko nie wiedział, czy o n a chciała. Czasami zastanawiał się co tak naprawdę czuł do dziewczyny, a co ona do niego?  Kim dla niego była? Kim on była dla niej? Czy był to był promyk miłości w różnorodnym świecie?…

- Właśnie, tak w ogóle, gdzie jest Evelyn? – spytał Malik, spoglądając wyczekująco na blondwłosą.

- Ma zajęcia z tańca klasycznego Eee… no… i pewnie z Travisem – wyjąkała, wybierając z kosza jedną ze stokrotek.

- Taniec klasyczny? – spytał zdziwiony Harry.

- A kim jest Travis? – padło pytanie ze strony Liama, który doszczętnie pochłonął się w swojej pracy.

- Jej chłopakiem – mruknęła cicho.

- Co takiego? – zapytał Zayn, gwałtownie podnosząc się z pozycji pół leżącej do siedzącej. 

- Od kiedy Ev jest z kimś?

Masa pytań dotycząca brunetki i jej związku powędrowała w stronę Viviene. Najbardziej ze wszystkich to właśnie Zayn oczekiwał odpowiedzi. Imię chłopaka zawirowało w jego głowie. Tylko jedna osoba o tym imieniu, przychodziła mu na myśl. Jedna jedyna osoba, która od lat była jego wrogiem, której nienawidził z całego serca. Przez którą stracił swojego przyjaciela. Zacisnął dłonie w pięści, na myśl o przeszłości.

- Przyjechali – oznajmiła dziewczyna, podrywając się z podłogi.

Chłopak wytężył słuch.  Dźwięk silnika zamilkł. Usłyszał trzaśnięcia drzwi i ten melodyjny, słodki śmiech brunetki o kocich oczach.

- Jesteśmy – donośny, dziewczęcy głos rozniósł się po salonie, w którym chwile później dostrzegł brązowowłosą piękność.  – Oo… cześć - wydusiła z siebie na widok znajomych.

- Co jest?

W tym momencie do jego uszu dobiegł męski ton głosu. Znajomy ton, pod wpływem którego zacisnął zęby i poczuł jak krew zaczęła buzować w jego żyłach. Zaraz potem zobaczył doskonale znajomą mu twarz. Chciał wstać i rzucić się mu do gardła. Powiedzieć mu wszystko, co od lat leżało na jego sercu. Powiedzieć, za co go nienawidzi. Do czego się przyczynił. Ale nie mógł. Nie tylko z powodu nogi, ale i zebranych  w salonie. A najbardziej z powodu j e j. Nie chciał jej przecież stracić, ani też narażać na niebezpieczeństwo ze strony Travisa. Tylko jak miał to zrobić? Dobrze wiedział, że Evelyn mu nie uwierzy.

Chyba że zdobyłbym dowody… – pomyślał.

_

W końcu mogę powiedzieć, że rozdział jedenasty jest za mną. Z tygodniowym opóźnieniem, co prawda. Ale tylko dlatego, że moja wena kompletnie się wypaliła i nie miałam pomysłu na tę część. Do tego brak czasu, bo oczywiście non stop nauka, nauka, nauka i nauka. Rzygam już całą tą szkołą, sprawdzianami, pytaniem... -.-  Ah, i odnośnie owej części, jestem z niej niezadowolona. Wydaje mi się być nuda, dlatego z góry przepraszam, jeśli zaśniecie podczas czytania. Do następnego. x